.
Όσο θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου δούλευα φουλ-τάιμ 9 με 7, 9 με 8 και πάει λέγοντας... Ακόμα και ανήλικη κάποια καλοκαίρια δούλευα για να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι.
 |
| elenirantou.blogspot.gr |
Oχτώ χρόνια πριν σταμάτησα συνειδητά να δουλεύω για να μεγαλώσω την τότε νεογέννητη κόρη μου. 8 χρόνια τώρα διανύω την πιο ήσυχη περίοδο της ζωής μου: οικογένεια, παιδί, σπίτι, χρόνος για μένα, όλα τα καλά. Υπάρχουν βέβαια και τα αρνητικά όπως πχ. το μικρότερο εισόδημα που μπαίνει πια στο σπίτι και το οποίο λόγω κρίσης γίνεται σταδιακά ακόμα μικρότερο.
Αυτά τα οχτώ χρόνια δέχτηκα πολλές φορές την ερώτηση γιατί δε συνεχίζω τη δουλειά, γιατί μένω σπίτι και άλλα παρόμοια σε διάφορους τόνους: από το "κρίμα τις σπουδές σου" ως το "και τι κάνεις όλη μέρα κλεισμένη σε ένα σπίτι;"
Δεν μπορώ να πω πως δεν με πειράζουν όλα αυτά. Απλά θα ευχόμουν να σκέφτονται όσοι τα λένε κάποια πράγματα:
1. Ο καθένας έχει τη δική του συνταγή ευτυχίας
2. Οι επιλογές του άλλου πρέπει να γίνονται σεβαστές ακόμα κι αν δεν τις συμμεριζόμαστε
3. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τις ιδιαίτερες συνθήκες που ωθούν το άτομο ή την οικογένεια προς συγκεκριμένες επιλογές
4. Για να κάνεις ο,τιδήποτε καλά, πρέπει να προσπαθήσεις, να επενδύσεις και ενίοτε να ιδρώσεις
 |
| blogger.com |
Στην πραγματικότητα η εργαζόμενη μητέρα και η μητέρα που μένει σπίτι δεν είναι ζευγαράκι αντιθέτων. Σε πολλές περιπτώσεις η εργαζόμενη μητέρα κουβαλάει ένα δυσανάλογα μεγάλο φορτίο αλλά δυστυχώς γνωρίζω και μη εργαζόμενες που έχουν δύσκολη, απαιτητική και επίπονη καθημερινότητα.
Αν προσέβαλα κάποιον, του ζητώ προκαταβολικά συγνώμη. Δεν είχα τέτοιο σκοπό. Απλά υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά...
Καλε ποιον να προσβάλεις? ευγενέστατη είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος εκεί έξω (εκτός μπλογκόσφαιρας) τα βγάζει δύσκολα πέρα, υπομένει και υφίσταται ένα σωρό πιέσεις καθημερινά. Δεν είναι πάντα δίκαιο να ζητάς κατανόηση και συμπαράσταση εκ του ασφαλούς...
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Ο τρόπος γραφής σου, εκτός από ευγένεια, δείχνει πως είσαι άτομο προσγειωμένο στη γη, που σέβεται τους αναγνώστες του και δεν αγνοεί τι συμβαίνει γύρω του. Σε αντίθεση με πολλά blogs, που μόνο για στολίδια και φανφάρες γράφουν και παρολαυτα όλοι τους λένε μπράβο και τι ωραία που τα λες. Τόσο πολύ στον κόσμο τους; Τι να πει κανείς...
Διαγραφή''Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τις ιδιαίτερες συνθήκες που ωθούν το άτομο ή την οικογένεια προς συγκεκριμένες επιλογές'' όπως είπες... Μην ακούς αυτά που λένε εκείνοι που ίσως δεν ξέρουν, αρκεί μόνο εσύ κι η οικογένειά σου να είσαστε ευχαριστημένοι με τις αποφάσεις σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση,
Χριστίνα
Συμφωνώ πως είναι και τα δύο δύσκολα. Αλλά νομίζω το πιο δύσκολο είναι να είσαι "αναγκασμένος" να ακολουθήσεις ένα δρόμο ο οποίος δεν σου ταιριάζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα άνοιξες μεγάλη κουβέντα! Είχα ένα θείο δημόσιο υπάλληλο που σιχαινόταν τη δουλειά του: ήθελε να γίνει κηπουρός. Αν έβλεπες το γραφείο που δούλευε, ήταν καταπράσινο. Είχε φέρει, έστω και με αυτό τον τρόπο, αυτό που αγαπούσε κοντά του. Δεν ξέρω αν είναι καλό παράδειγμα, αλλά πιστεύω ότι πάντα υπάρχει μια διέξοδος... Ευχαριστώ για το σχόλιο!
ΔιαγραφήΜε πετυχαίνεις τη στιγμή που ετοιμάζομαι να διακόψω την εργασία μου...και μάλιστα σε περίοδο κρίσης και να αφοσιωθώ στο μεγάλωμα των παιδιών μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μία απόφαση 100% συνειδητή γιατί απλά δεν αντέχω άλλο να δουλεύω 9-7 στην καλύτερη περίπτωση, να μην πληρώνομαι στην ώρα μου, να είμαι σάκος του μποξ για τα νεύρα του εργοδότη μου και να γυρνάω σπίτι μην έχοντας κουράγιο ούτε καν να χαμογελάσω στα παιδιά μου!
Ναι εννοείται το εισόδημα που προσφέρω θα μας λείψει...αλλά αν καταλήξω στο τρελάδικο θα λείψω στην οικογένεια μου εγώ!!!
Οπότε...θα πω πως ο καθένας η ψυχούλα του ξέρει τι κρύβει και τι κουβαλάει...
Λογοδοτούμε λοιπόν μόνο στον εαυτό μας!
Αυτό το σχόλιο είναι κατάθεση ψυχής και σ'ευχαριστώ! Εχω ζήσει αυτά που περιγράφεις. Να ξέρεις ότι πέρα από το ψυχολογικό ο γονιός που μένει σπίτι μπορεί να καλύψει - έστω μέρος - του εισοδήματος που χάνει με οικονομία και έξυπνες επιλογές. Καλή τύχη!
Διαγραφή